Meester Bart

Hij werkt hier al 27 jaar sinds 1998. Hij is hier ten tijde van het stedelijk onderwijs terechtgekomen in de laatste maand van het schooljaar als turnleerkracht. Hij koos er niet voor om hier te komen werken, maar de school had wel een goede naam. 

Hij is ook de leerkracht die al heel lang meegaat op onze trektochten. Hij heeft al de meeste ‘kilometers in zijn benen’. Er werden ook films gemaakt door de leerlingen op trektocht. De wandelpaden op de trektochten, die gemaakt zijn door de Spreeuwen, zijn ook opgenomen in het wandelroutenetwerk van de Hoge Venen in de Oostkantons. 

Hij vertelde ook dat sommige ouders de trektochten niet konden betalen en dat de Spreeuwen op één of andere manier dan wel naar een financiële oplossing zocht. De laatste jaren blijven er regelmatig leerlingen thuis van extra-murosactiviteiten. De reden hiervoor is jammer genoeg vaak cultureel gebonden. Terwijl de mooiste momenten hier op school volgens hem deels uit de extra-murosactiviteiten komen: dat zijn alle uitstappen die zich buiten de school begeven.

Hij vertelde ook dat er veel is veranderd aan de manier van lesgeven, kinderen waren vroeger net iets liever, maar ook een pak minder mondig. Niet alleen de kinderen zijn veranderd, ook de ouders zijn veranderd. Kortom, alles veranderde, ook de budgetten. Vroeger kon je nog tien dagen op zeeklassen gaan, nu nog slechts vier dagen voor dezelfde prijs. 

Ook de vorm van onze school werd aangepast: er werden vele nieuwe mooie gebouwen geplaatst, waardoor er steeds meer kinderen naar onze school konden komen. 

Dingen die hem zijn bijgebleven waren vooral geweldige schoolfeesten, unieke trektochtverhalen, prachtige zeeklassen, de fijne kinderen en de toffe collega’s. Hij kwam in een zeer warm ‘collegiaal spreeuwennest’ terecht. 

Spijtig genoeg waren er ook moeilijke momenten hier op school. Het afscheid van oudere collega’s, afscheid nemen van conciërge Maria, het vertrek van directeurs Fons De Clerck en Tom Resseler volgens hem.

Voor velen van ons is meester Bart een trouwe leerkracht en heel belangrijk voor onze school.

Juf ilse 

Juf Ilse werkt hier al sinds 15 oktober 1993 als secretaresse. Indertijd heeft ze gesolliciteerd bij het stedelijk onderwijs van de stad Mechelen. Ze werkte in vijf verschillende scholen maar had nergens een fulltime job. Ze koos voor de Spreeuwen, omdat het een heel grote school was met een grote werkzekerheid. Ze werkt hier al zo lang dat ze nu al vier directeurs heeft zien passeren: Fons De Clerck, Tom Resseler, Noëlla De Wachter en Tom Smets en nu de huidige directeur Laura De Dato. Ze werkt hier heel graag en ze heeft fijne collega’s. 

Ze vertelde ook welke dingen haar zijn bijgebleven doorheen de tijd. Dat waren: de grote viering van 50 jaar trektochten, alle oud-leerlingen waren uitgenodigd en er was een optocht door heel de wijk, er was ook een groot dansfeest tot in de vroege uurtjes, maar na een tijd werd het afgeschaft omdat de schoolfeesten te intens werden.Er waren ook moeilijke momenten op deze school. Voor Ilse was het afscheid van oud-directeur Fons De Clerck moeilijk. Hij was een heel aimabel persoon en was correct naar elke collega. 

De coronacrisis was op school een moeilijke periode, maar gelukkig verliep het op onze school zonder al te veel problemen met de noodopvang. Er waren natuurlijk ook weer mooie momenten, één daarvan was zes jaar geleden. Ilse kreeg van de Spreeuwtjes en alle collega’s haar erehaag, omdat ze hier al 25 jaar werkte.

Haar job houdt veel dingen in: alles wat met geld te maken heeft, boekhouding, de facturen regelen die naar de ouders worden gestuurd en nog veel andere dingen. Het moeilijke van haar job was vooral de zware werkdruk en de deadlines, die nu veel sneller zijn dan vroeger.

Niet alleen de deadlines veranderden, maar ook de manier van lesgeven dat er veel is veranderd aan de manier van lesgeven, ook al is dat dan niet haar job. Zelf merkte ze dat er veel meer papierwerk bij kwam en dat de leermethodes veranderden en ook zijn we veranderd van krijtbord naar smartboard. Gelukkig waren er ook mooie momenten, één daarvan was zes jaar geleden. Ilse kreeg van de Spreeuwtjes en alle collega’s haar erehaag, omdat ze hier al 25 werkte.

Zonder juf Ilse zou het hier nooit zo goed aflopen zijn in moeilijke tijden.

Juf Chris

Juf Chris werkt hier al sinds 1985. Toen ze afgestudeerd was waren er meer leerkrachten dan plaatsen. Je kon toen niet kiezen naar welke school je ging. Ze werkte eerst bij Stassart op het secretariaat. Ze heeft zelf niet op deze school gezeten en is hier toen terechtgekomen. 

Het spreeuwenhuis was versierd met allemaal bloemen en een grote spreeuw. Daar zaten twee klassen van het 4e leerjaar. Waar nu het 5e en het 6e leerjaar zit, zat vroeger het 3e, het 5e en 6e leerjaar. Vroeger was de kleuterschool in containers. Er waren twee 6e leerjaren met samen 32 leerlingen. Er was ook geen doorgang aan de vaart.

Het mooiste moment dat ze heeft meegemaakt is het feest voor meneer Van den Bossche. Het was een soort schoolfeest met allemaal oud-leerlingen. 

Hetgene wat ze het moeilijkste vond dat is gebeurd in de loop der jaren was dat een leerling van het 2e leerjaar overleed tijdens een brand in zijn huis.

Ze gingen in totaal 14 dagen op zeeklassen. Wanneer ze toen op zeeklassen gingen, gingen er meerdere klassen en scholen mee. Omdat ze met verschillende scholen op zeeklassen gingen, hebben ze mutsen en sjaals ontworpen om de leerlingen van De Spreeuwen te herkennen. De sjaals werden gebreid door de leerlingen en de mutsen door de ouders/grootouders. 

Juf Chris vindt dat De Spreeuwen moeten blijven zoals ze zijn, en dat ze hun traditie voortzetten. Ze vindt dat de trektochten en de zeeklassen moeten blijven. De school is geëvolueerd in de zorg voor de kinderen die meer uitdaging nodig hadden en kinderen die het wat moeilijker hadden. 

Juf Walda

Juf Walda werkt hier al heel lang op onze school. Toen ze begon, gaf ze het vak moraal.

Later zou ze nog les geven in het 6de en het 1ste. Dat laatste vond ze het leukste om te doen. Het was wel moeilijk om plots de overstap van het 6de naar het 1ste te maken. Om te beginnen moest ze lesgeven in een houten barak. 

Omdat de school groeide, hadden ze nood aan een paar klassen. De kinderen wisten ook nog niet wat een lessenaar, pennenzak of meetlat was. Toen de kinderen dat eenmaal wisten, vond ze het heel leuk om te gebruiken. Vooral omdat het leuk is om hen te leren schrijven en lezen. 

Ze leerden hen lezen met een flapboekje genaamd aap noot mies. Dit was een soort schriftje waar je de klankgroepen mee kon leren ,door de letters op het schriftje om te draaien kon je lezen. Dit heeft veel weg van het nieuwe systeem; nu heb je enkel een moderner schriftje en andere woorden. Het klikklakboekje.

Boven: Foto van de aap-noot-mies                                 Boven: Foto van het klikklakboekje

De rest van het lesgeven is ook niet zo hard veranderd. Er stonden andere soort banken, ze gebruikten andere pennen, er stond een krijtbord en ze gebruikten boekjes die iets ouder waren, maar het basisprincipe was wel altijd hetzelfde.

Haar eigen pensioen vond juf Walda hier op onze school het leukste moment. Ze kreeg een erehaag en de kinderen hadden zelfs een liedje voor haar geschreven. Nu komt ze soms nog op school om te helpen. Want als je eenmaal in het onderwijs staat, laat je dat nooit meer los!

juf Carina 

Juf Carina werkt al 39 jaar op onze school. Ze heeft hier zelf ook op school gezeten toen ze klein was. Toen ze haar diploma als leerkracht had, mocht ze beginnen in het 2e leerjaar. De stad Mechelen besliste vroeger op welke school je mocht werken. Juf Carina werkte eerst op andere scholen, maar uiteindelijk mocht ze hier beginnen.

Directeur Van den Eynde was toen directeur. Hij vroeg aan juf Carina of ze hier wilde werken, en ze stemde enthousiast toe. Er werkten toen nog veel leerkrachten van vroeger, en dat vond ze heel leuk. 

Het spreeuwenhuis werd geschilderd door de papa van Ronny en stond voor de toiletten. Daar zaten vroeger 2 klassen van het vierde. Ook werd het spreeuwenhuis gebruikt als knutselatelier en later als opslagruimte.

Het mooiste moment dat ze heeft meegemaakt is toen ze op de spreeuwen mocht blijven werken, omdat je een soort test moest doen die bewijst dat je wel les mocht geven. Hetgene dat ze het moeilijkste vond was dat de papa van een kindje van haar klas ooit zelfmoord had gepleegd.

Er zijn in de loop der jaren ook veel nieuwe methodes van leren en lesgeven bij gekomen, alles moet nu ook leuk zijn en met veel spelletjes. De kwaliteit van lesgeven was vroeger heel goed en nu hebben ze bijna de slechtste resultaten in België.

Juf Carina vind dat de Spreeuwen moeten voortdoen zoals de Spreeuwen nu bezig zijn en doorgaan met al de tradities en activiteiten die de Spreeuwen jaarlijks doen.

 juf Sabine

Juf Sabine begon hier op school in 2003. Ze is hier begonnen omdat ze de toenmalige directeur, Fons De Clerc, al kende. Die raadde haar aan om als logopediste te beginnen. Ze bouwde rustig op; haar eerste schooljaar deed ze 4 uurtjes op een week, later deed ze er zes en nu werkt ze hier fulltime. 

Door de jaren heen merkte ze dat het lesgeven toch heel wat is veranderd. Kinderen die nood hebben extra zorg kunnen die nu WEL krijgen, wat natuurlijk heel goed is. Ze merkt wel dat het daardoor wat drukker wordt; er zijn ook natuurlijk leerkrachten nodig om die extra zorg te geven. 

Juf Sabine vindt dat de school verandert op een positieve manier. Het leerlingenaantal groeide plots erg hard, waardoor er nood was aan noodklassen. Het Spreeuwenhuis, dat hiervoor diende als poppentheater, werd plots in gebruik genomen en diende toen als noodklassen. Een hele poos later, besloot de school het probleem op te lossen door een nieuwe kleuterblok en speelplaats bij te bouwen. De kleuterspeelplaats was helemaal groen. Van elke binnenlandse boomsoort kon je er wel een vinden. Maar een tijdje later was de speelplaats aan modernisatie toe. Het meeste van het groen werd weggehaald. Dat vonden de meeste leerkrachten een minder leuk moment op onze school, waaronder ook juf Sabine.

Wat de Spreeuwen school zo uniek maakt, is dat er over deze jaren altijd tradities zijn geweest en blijven bestaan. Om zo even een voorbeeld te geven, de spreeuwen gaan al meer dan een halve eeuw op trektocht.

Wat juf Sabine al altijd zo leuk vond aan onze school is dat er veel bijzondere leerkrachten werkten. Marc Swinnen, die lange tijd leerkracht was in het 6de leerjaar, leerde bijvoorbeeld ooit eens over de kinderen in Afrika. Hij leerde hen dat ze daar meestal 2 kilometer moesten stappen om water te halen. Dus ging hij met zijn kinderen ook effectief zo ver stappen, met een emmer water op hun hoofd, om te laten zien hoe moeilijk de kinderen het daar hebben.

Juf Sabine komt zo tot de conclusie dat  de Spreeuwen al altijd een leuke school is geweest om te werken als leerkracht, en de leerkrachten doen hun best om het lesgeven zo leuk mogelijk te maken!

Ronny

Ronny werkt hier al op school sinds 1993. Dat is al 32 jaar. Omdat hij zelf hier op school heeft gezeten, was hij hier begonnen. Hij begon als conciërge onder schoolhoofd Fons De Clerck. Hij wilde eigenlijk bakker worden, en combineerde dit ook met zijn job. Uiteindelijk besloot hij fulltime te werken voor de Spreeuwen.

Hij werkt hier al meer dan 30 jaar als conciërge, en hij weet wel veel over vroeger. Zo weet hij veel over het spreeuwenhuis. Hij zegt dat het veel geëvolueerd door de jaren heen heeft gediend als poppenhuis, refter, secretariaat, klas en technieklokaal. 75 jaar later, werd er een kopie gemaakt. Die wordt soms gebruikt voor feestelijke gebeurtenissen.

De spreeuwenschilden, die iedereen krijgt wanneer ze meegaan op trektocht, worden altijd op alfabetische volgorde uitgereikt. De allereerste werden uitgereikt door Van den Bos. 

Er zijn ook veel veranderingen geweest aan onze school. Een oude bib werd in gebruik genomen als klaslokaal, er waren ook mazoutketels, die heel gevaarlijk waren. Na WOII werd het te duur om zo te blijven verwarmen. Ze gebruikte vroeger ook zoutkorrels om de vloer schoon te maken. Dit werkte eigenlijk heel goed, maar nu kunnen we betere wasproducten gebruiken.

Ronny vindt het leukste aan hier op school werken dat je elke dag kinderen kan zien die plezier maken. Het zal dus moeilijk worden om dit jaar op pensioen te gaan. Hij was er altijd voor de school en iedereen kon altijd op hem rekenen.

Zonder hem kon de school nooit functioneren.